UFABETWIN ใหญ่และเยอะ ทำไม อินโดนีเซีย จึงเป็นประเทศที่มีสนามฟุตบอลความจุมากที่สุดในอาเซียน?
UFABETWIN ข่าวการเสนอตัวการเป็นเจ้าภาพฟุตบอลโลกของ อินโดนีเซีย เวียนมาอีกครั้ง และครั้งนี้เราจะไม่พูดถึงเ แต่เราจะไปพูดถึงเหตุผลที่ประเทศแห่งนี้มีสนามฟุตบอลความจุระดับเรือนหมื่น
นี่คือประเทศที่มีสนามฟุตบอลความจุ 3 หมื่นคนขึ้นไป มากถึง 21 แห่ง มากที่สุดในอาเซียน นั่นทำให้พวกเขาเชื่อว่า ตัวเองมีความพร้อมสำหรับการเป็นเจ้าภาพการแข่งขันรายการใหญ่ๆในอนาคต
การเมือง การปกครอง และเศรษฐกิจ อินโดนีเซีย เป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในภูมิภาคอาเซียน โดย ณ ปัจจุบัน พวกเขามีประชากรมากกว่า 270 ล้านคน และมีขนาดประเทศที่กว้างใหญ่ถึง 1.9 ล้านตารางกิโลเมตร หรือเทียบง่ายๆคือ ใหญ่กว่าประเทศไทยประมาณ 4 เท่า (ไทย มีพื้นที่ 513,120 ตารางกิโลเมตร)
เมื่อเราอธิบายเรื่องความกว้างใหญ่ของประเทศและจำนวนประชากรที่มากขนาดนี้ นั่นหมายความว่าพวกเขาต้องมีสิ่งปลูกสร้างที่เหมาะสำหรับไลฟ์สไตล์และความต้องการของผู้คนในประเทศ นอกจากสิ่งปลูกสร้างและบริการที่จำเป็นอย่าง โรงพยาบาล, โรงเรียน และศูนย์ราชการต่างๆ สนามฟุตบอลจึงเป็นสิ่งที่รัฐต่างๆในอินโดนีเซียขาดไม่ได้ เพราะที่นี่ ฟุตบอล คือกีฬายอดนิยมอันดับ 1 มาเสมอ
อินโดนีเซียมีสนามฟุตบอลที่มีความจุมากกว่า 30,000 คน มากถึง 21 สนาม
และมีสนามที่จุคนได้มากกว่า 50,000 คน อีก 4 สนาม ได้แก่ จาการ์ตา อินเตอร์เนชันแนล สเตเดียม, เกลอรา บังการ์โน, ปาลารัน และ เกลอรา บุงโทโม ซึ่งถือว่ามากกว่าทุกชาติในอาเซียน หากจะตีมูลค่าการก่อสร้างแต่ละสนามก็แทบไม่ต้องเดาเลยว่าพวกเขาจะต้องใช้งบประมาณไปไม่น้อย แล้วพวกเขาเอางบประมาณมาจากไหนในการสร้างสนามที่ใหญ่โตจำนวนมากขนาดนั้น?
เรื่องสนามฟุตบอลในประเทศอินโดนีเซียเกี่ยวข้องและสัมพันธ์กับเรื่องการเมือง การปกครอง และเศรษฐกิจภายในประเทศโดยตรง
เนื่องด้วยประเทศอินโดนีเซียเป็นประเทศที่มีการปกครองแบบบสาธารณรัฐ และมีรูปแบบการปกครองแบบรัฐเดี่ยว โดยมีรัฐบาลกลางมีอำนาจสูงสุด ทว่าแต่ละรัฐ (มีทั้งหมด 37 รัฐ) ก็มีรัฐบาลที่มีเอกภาพในการบริหารจัดการเรื่องต่างๆ รวมถึงเรื่องงบประมาณในการสร้างสิ่งปลูกสร้างต่างๆด้วยตัวเอง ถ้าเปรียบเทียบให้เห็นภาพความต่างกับประเทศไทยนั้นจะเห็นได้ชัดมาก เพราะไทยปกครองแบบรัฐเดี่ยวรวมศูนย์ที่ท้องถิ่นไม่สามารถจัดการบริหารงบของตัวเองได้ ยกตัวอย่างเช่น หากจังหวัดเชียงใหม่จะของบประมาณสร้างสนามฟุตบอลสักสนามก็ต้องทำเรื่องของงบกลางและต้องรอให้ผ่านมติในสภาก่อนจึงจะสร้างสนามฟุตบอลขึ้นมาได้
นอกจากนี้ อินโดนีเซียยังมีปัจจัยที่เอื้อต่อการสร้างสนามฟุตบอลที่มีขนาดใหญ่ เนื่องจากเป็นประเทศที่มีพื้นที่เยอะ มีประชากรมาก ที่สำคัญ ค่าแรงของอินโดนีเซียนั้นยังไม่แพงมาก พวกเขาอยู่ในอันดับที่ 6 ของอาเซียน (จาก 10 อันดับ) โดยมีค่าจ้างต่อวันอยู่ที่ 144-300 บาทเท่านั้น ซึ่งหากวิเคราะห์จากจุดนี้เพิ่มเติมก็น่าจะสัมพันธ์กันกับการก่อสร้าง เพราะงานสร้างสนามต้องใช้แรงงานคนเป็นจำนวนมาก
ดังนั้น สนามใหญ่ยักษ์ความจุมากกว่าค่าเฉลี่ยของสนามมาตรฐานทั่วอาเซียนทั้งหมด 21 สนามจึงฝังอยู่ตามหัวเมืองต่างๆ แน่นอนว่าเป้าหมายในการสร้างสนามฟุตบอลเหล่านี้ให้มีขนาดใหญ่นั้นไม่ได้มีไว้เพื่อเพื่อเป็นหน้าเป็นตาเท่านั้น แต่มันสอดคล้องกับความบ้าคลั่งฟุตบอลของชาวอินโดนีเซียอีกด้วย
อดีตเคยบูม แม้จะมีค่าแรงที่ถูก เนื้อที่ในประเทศเยอะ และแต่ละรัฐสามารถตัดสินใจในการสร้างสนามฟุตบอลขึ้นมาเองได้
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้แต่ละรัฐในประเทศอินโดนีเซียสร้างสนามฟุตบอลที่สามารถจุคนได้เยอะก็ย่อมขึ้นอยู่กับความต้องการของประชากร
อินโดนีเซียเป็นประเทศที่คลั่งฟุตบอลไม่แพ้ชาติใดในโลก ลีกฟุตบอลในประเทศของพวกเขาในอดีตช่วงยุค 90s ก็เป็นลีกที่ได้รับความนิยมอย่างมากในระดับท้องถิ่น มีคนเข้าไปดูกันเต็มความจุและมีบรรยากาศการเชียร์ฟุตบอลเหมือนกับในยุโรปไม่มีผิด
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้มีเงินสะพัดถึงขนาดสามารถจ้างนักเตะดังๆระดับโลกมาเล่นในลีกอินโดนีเซียได้มากมาย อาทิ เคลาดิโอ คานิกเกีย กองหน้าทีมชาติอาร์เจนตินา และ โรเจอร์ มิลลา กองหน้าของทีมชาติแคเมอรูน นอกจากนี้ยังมีนักเตะดังๆของประเทศไทยในอดีตอีกหลายคนที่ไปค้าแข้งที่อินโดนีเซียในช่วงเวลาไล่ๆกัน ทั้ง สินทวีชัย หทัยรัตนกุล, ไพฑูรย์ เทียบมา และ สุเชาว์ นุชนุ่ม เป็นต้น
สุเชาว์ เคยเปรียบเทียบความคลั่งฟุตบอลของชาวอินโดนีเซียว่ามากกว่าที่ไทย สมัยที่เจ้าตัวไปเล่นให้กับทีมดังอย่าง เปอร์ซิบ บันดุง โดยกว่าวไว้ว่า
ความคลั่งไคล้ของแฟนบอลอินโดนีเซีย ถ้าเปรียบให้กับบ้านเราต้องยกตัวอย่างทีมอย่าง เมืองทอง หรือ ท่าเรือ ที่มีความคลั่งไคล้เยอะมากๆ แต่ที่อินโดนีเซียจะคลั่งหนักกว่านั้นอีก พวกเขามีทั้งคำชมและคำด่า และถ้าให้เทียบเรื่องความอินในฟุตบอลท้องถิ่น อินโดนีเซียจะมีความอินมากกว่าแฟนบอลบ้านเรา” สุเชาว์
แม้ว่าทุกวันนี้ ลีกอินโดนีเซียต้องมาเริ่มต้นกันใหม่ หลังจากถูกฟีฟ่าแบน จนไม่มีการแข่งขันไปร่วม 2 ปี จากกรณีการแทรกแซงของรัฐบาล จนต้องมาสร้างลีกใหม่ภายใต้ชื่อ Indonesia Super League แต่ความนิยมต่อฟุตบอลก็ไม่เปลี่ยนแปลง โดยเฉพาะในเกมระดับทีมชาติที่ไม่ว่าจะแข่งที่สนามไหนก็มีผู้ชมเต็มความจุทุกครั้งไป